زندگی خاطره آمدن و رفتن ماست...

[sAmaR!]

تو را به ترانه‌ها بخشیدم...
به صدای موسیقی...
به سکوت شکوفه‌ها...
که به میوه بدل می‌شوند...
و از دستم می‌چینند...
تو را به ترانه‌ها بخشیدم...
با من نمان!
عمر هیچ درختی ابدی نیست...
باید به جدایی از زندگی عادت کرد...

 

شمس_لنگرودی

[sAmaR!]

"ادب"مثل عطر است...

ما برای خودمان استفاده می کنیم

اما دیگران،هم از آن

لذت می برند!

[sAmaR!]

زندگی مثل کتابی میمونه که...

از کتابخونه قرض می گیری!

ولی بدون اینکه بخونیش،

میری پسش میدی!

[sAmaR!]

از مهر دوستان ریاکار خوشتر است

                            دشنام دشمنی که چو آئینه راستگوست

 

پروین اعتصامی

[sAmaR!]

با درد بساز،چون دوای تو منم

در کس منگر،که آشنای تو منم

گر کشته شوی،مگو که من کشته شدم

شکرانه بده،که خونبهای تو منم

مولانا
 

ویرایش شده 27 دی، 2020 توسط sAmaR!

[sAmaR!]

از دوست به یادگار دردی دارم

                      کان درد به صد هزار درمان ندهم

 

مولانا

[sAmaR!]

صبور که باشی...

هم حکمت را میفهمی

هم قسمت را می چشی

هم معجزه را میبینی

"دلت را به خدا بسپا"

[sAmaR!]

تو ناگهان رفتی‌

و من ناگهان دریافتم

آدم می‌‌تواند نفس بکشد

راه برود

و گوری را در خود حمل کند.

 

| یوسف صدیق |

[sAmaR!]

بر فرورفتگی های این سنگ

دست بکش

و قرن ها

عبور رودخانه را حس کن!

سنگ ها

سخت عاشق می شوند

اما فراموش نمی کنند.

 

| گروس عبدالملکیان |

[sAmaR!]

زمان از دستان ما می افتد

حرف ترک می خورد

عشق می رمد

و سکوت

جان مان را

پُر می کند...

 

نیلوفر ثانی

[sAmaR!]

من هر شب

هر لحظه تورا

پرسه می‌زنم ...

 

نیلوفر ثانی

[sAmaR!]

نبودِ تو

گره خورده‌ام در رنج

در شقاوتِ بی دلیلِ سکون

در احوالِ بی‌ترنمِ شب

در سکوت ناپیدایِ جنون

بُرخورده‌ام در حیرت

در قناعتی از حال

در اغماءِ لحظه‌ها

در نبودِ تو

در نداشتنِ خاطره‌ها

تو باشی من

گره می‌خورم در عطر

در حضورِ مطلقِ عشق

در تبسمِ نورپاش ماه

در حظِ بی‌تکرار شور

تو باشی من

شبیه دریایی پراز فانوسم

آسمانی لبریز شهاب

شبیه یک افق

گسترده تا جهان

یک نتِ نهایی

تکمیلِ یک شاهکار

تو باشی من

شاعرم

همراه واژه و کلام

پرمی‌شوم از سرودنِ تو

تَر می‌شوم از قطره‌های باران...

 

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

منطقِ احساس

در پیچیدگی‌هایِ ادراکم

مرددست

نه راهی به اثبات

نه می‌شود انکارش کرد

و برودت معادلات سرد بی‌جواب

مغز استخوان می‌ترکاند

بگذار نگاهت کنم

که این

آخرین برون رفت از این

سرگردانی ممتدَست ...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

چه اتفاق روشنی

از چشم‌های تو

نفس می روید

از شانه‌هایت

می وزد باد

ازخواب هایم

تو

تو

که دچار شب

اگر ترانه نگوید

نبض بیداری

مماس برآب

برآئینه

برخاک

تلف می شود

و مازاد رنج

خزیده در اعماق

موج موج

برتاب

بربام

برماه

بر تلالوی آوازهای مانده در راه

زخم درتن

شور برلب

سرریز جنون از تب

شعر می شود

شعر آواز غریبی ست

در بی پناهی ام ازتو

در فرسنگ نداشتنت

در جوشیده فاصله

از من تا دست های تو ...

 

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

در سینه رنج

من در چه جهانی بی تو افتاده‌ام

که خراشیده‌ام هر لبخند

که تفتیده‌ام هر سراب

که شکسته ام هر سرو

و بازهم ته مانده ی جانی

به زخم

به خون

به تصاعدِ هر آه

ر هر دم

در چشم خار

من هر بار خضوعِ نبودنت را

سرمه کشیدم

غبار آئینه ات را

 سایه نشاندم

 ماهِ رویت را

آواز خواندم

و بغضِ سالیان

نفیرِ سکوتِ هزار هزار

از عمق نگاه

بیرون کشیدم

چه بر گُرده ی عشق

چه منت بر ایثار

من در فنایِ خویش

برخاسته ام

در زهرآبه ی مرگ

غلتیده ام

بر خاک سرخِ جنون

شیهه کشیده ام

تا از رگانم

بر برهوتِ شب

لخته لخته دریا بپاشد

من در ایمانِ آمدنت

همجوار صبحم

و وحشت گرگ ومیش را

عاشقانه می بوسم

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

جانان جان

آدم‌ها ازیک جایی برای هم شروع می‌شوند

شاید از مدتهای مدیدی دور ،وقتی از کنارهم بی آنکه بدانند عبور کردند 

شاید از اولین نگاه یا اولین سلام یا وقتی گفتند" دوستت دارم "..

آدمها از یک جایی ، بی مرز می‌شوند ..

آنقدر که دیگر بود و نبودشان برای هم فرق می‌کند

آنقدر که دلشان فقط ،" بودن " می‌خواهد ...

آدمها از یک جایی ، حال ِ"باهم بودن " را بهر چیزی ترجیح می‌دهند .. طعم شیرین و تلخی که بوی زندگی می‌دهد ...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

پشتِ تمام پنجره‌ها

چشم‌هایی همیشه منتظرست

 

قابِ تلخی از انتظار

و نمناکیِ شعری که

دست‌های تو را

می‌خواهد به التیام

 

پشت تمام نیامدن‌ها

پنجره‌هایی کمر خم کرده‌اند

از شوریِ زخم‌هایی که

همیشه تازه‌اند..

 

پشت تمام شبگردی‌ها

دلتنگیِ بیداری‌ست

که رام نمی‌شود

حتی با رویا...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

همیشه جایی هست

که چشم‌هایِ تو در آن نیست

و برزخ تنهایی مدام

از راه می‌رسد

و مرا با تمامِ نیازم به چشمهایت

می‌خورد

آنچه می‌ماند

تلی از سیاهی

از انتظار سر نیامده‌ی دیدار ست...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

چطور می‌توان

دست به خطوطِ نامِ تو برد

دلتنگی‌ امان می‌بُرد

شعر

 دل به سکوت می‌زند

و به حدود تو آمدن

پرو بال می‌خواهد

به بلندایِ سرو

و جرأت

به کولی‎وشیِ باد

حالا که منم

افتاده در دورست‌های فاصله

بی‌بال

بی‌تن

دلتنگ

بی‌تو ...

 

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

گاهی برایم شعر بخوان

به نیابت باران

به شُره‌های دل

چکیده در کویرستان

 

به فاش رازهای پنهان

به عریانیِ انتظاری بی نام

به هر مرحله از گوشه‌ی چشم تو چکیدن

به نیاز تو رسیدن

 

گاهی برایم شعر بخوان

در انتهای بغضی

که به بوسه باز نشد

به دردی پنهان

 در مجاورتِ سکوتی

که آواز نشد

به ایمانی که سوزاند حنجره را

و نام تو

به هر پنجره آغاز نشد

 

گاهی برایم شعر بخوان

ورق بزن کاغدکاهی زندگی

 و حروف نامت را

سبز بنویس

وجایی خالی بگذار

برای نشئه‌ی تلخیِ دیوانگی

 

شعر بخوان 

و بخوان مرا

به پریدنِ از بامِ رخوتِ تنهایی

با طنین صدای مستت

با مستیِ کلام جادویت

با جادویِ مستور نابت

و نابی شعرهای ماهت...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

 

رنج از برگ برگ سالیان دور

شاخه ی برهوت

دمادم غربت تنهایی

و سکوت نعش‌کش حسرت ها

من در سرزمین علف های هرز

به سبزی چشم تو

دلخوشم...

 

نیلوفر ثانی

[sAmaR!]

 

خمیده ایم

در کوران ِتکرار هر سردی

در بغض های فروخورده از اندوه

مرده ایم

در شیب ِرخوت و درد

در ناله های رسیده از هرسو

مردابیم و دیگر هیچ

بهاری نمی زایدمان

از نو

ویرانیم و دیگر هیچ

زخمی نمی سازدمان

ازنو ...

 

نیلوفرثانی

[sAmaR!]

قطاری که از ریل خارج می شود

به سکوتِ دست هایِ سوزن بان

فکر می کند

جانبازی که پاهای اش

درختی بوده و از نیمه قطع شده

به قلبی که از دهان اجزای اش

بیرون ریخته

کارد به استخوان ام

به دست هایت

به درختان ام رسیده است...

با اینهمه

به که می توانم فکر کنم ،غیر از تو؟!

به چه؟

غیر از زبانت

که لکنت ،تلخ ترین تجربه اش بود...

((بهار کریمی))

[sAmaR!]

عکس هایت را دوست دارم ....
در آن ها طور دیگری هستی ...
لبخند می زنی...
عاشقانه نگاه می کنی...
و از کنارم نمی روی !

 

فرشته_رضایی

[sAmaR!]

یک دانه کبریت را روشن کن ...
و کف دستت بگذار …
می سوزاند نه ؟
ده بار دیگر هم که امتحان کنی ...
فقط بیشتر می سوزی همین !
بعضی چیزها ذاتشان خطرناک است ...
و هزار سال هم که بگذرد تغییر نمی کنند، ...
مثل کبریت که می سوزاند ...
یا چاقو که تیز است و برنده!
و هر چقدر هم در استفاده از آنها احتیاط کنی ...
یک لحظه بی توجهی ات کافیست ...
تا زخمی ات کنند…
راستش بعضی آدم ها هم اینگونه هستند …
یک بار، دو بار، سه بار که یک نفر را امتحان کردی و دیدی دلت را سوزاند ...
و احساست را زخمی کرد ...
برای همیشه کنارش بگذار …
زیرا فرصت دادن ....
به آنهایی که ذاتشان خطرناک است 
وقت تلف کردن است …
با آتش بازی کردن است !

 

فرشته_رضایی