جمعه اندوهیست به وسعت تمام نیامدن‌ها...

[mahi.goli]

جمعه اندوهیست به وسعت تمام نیامدن‌ها،

به اندازه‌ی تمام خیال‌هایی که ساعت‌ها در آن‌ها گم می‌شدیم و زندگیشان می‌کردیم و هیچگاه از مرز خیالمان خارج نشدند و  به جای آنکه ما آن‌ها را زندگی کرده باشیم، آن‌ها ما را زندگی کردند، که به جای آنکه آن‌ها از ما بیرون آمده باشند، ما در آن‌ها گم شدیم و یک جایی دستانمان رها شد

و خیالمان بازاری شلوغ شد، پر از زن‌هایی با چادرهای سیاه و هرچه گشتیم باز هم بیشتر گم شدیم و هرچه بیشتر گشتیم دیگر هیچگاه نیافتیمش و دیگر هیچگاه یافته نشدیم

و هر آنچه از ما ماند،

مشتی خیال خوش بی‌تعبیر دوست داشتنی بود و مگر وقتی که چیزی را که دوست داشته باشیم دیگر برایمان خیال و واقعیتش فرقی خواهد داشت؟