حوالىِ اندوه...

[mahi.goli]

شب ها که شما خوابید ، در این حوالیِ اندوه ، ارواح آزاد می شوند . نه ارواحِ اموات فقط ، ارواحِ کلمات . ارواح غمگین سرگردان واژه هایی که باید به هم می گفتیم و دریغ کردیم . ارواح زخمی همیشه گریان واژه هایی که گفتیم و دلی را شکستیم که آرامشش بودیم . ارواح واژه هایی که در دهانمان ماندند ، به سان سرب داغ ، بی اينکه شهامت واگو کردن باشد ، یا حق گفتن ، یا توان ابراز . ارواح واژه هایی که گفتیم و آنها نبودند که دوست داشتیم بگوییم . ارواح واژه های گزنده ای که بیرحم بودیم و گفتیم و زخم شدند و نشستند به جان کسانی که دوستمان داشتند ، ما را دوست داشتند بیچاره ها ، ما دیوهای معاصر را .

شب ها که شما بی گناهان خوابید ، ما دیوانه ها دچار هجوم ارواحیم . می نشینیم از دور به تماشای خودمان ، در حین زجرکش شدن مثل یک کلاغ افلیج . شب ها که شما خوابید ، ما می نشینیم به تماشای تکاپوی پلشت زجرهای رنگارنگی که سرازیر می شوند به جانمان . از راه می رسند ، تبر به دست هایی بی رحم ، همه با یک آواز : مرا تو آفریده ای ، و بازگشت مخلوق - دیر یا زود - به سمت خالق است .....

#حمیدسلیمی