پستچی؛ قسمت دوازدهم

[ŦŁФШ ΞTłHШ]

پستچی؛ قسمت دوازدهم

گاهی بیداری، ولی انگار خواب میبینی. همه ی آن لحظه های خواندن صیغه محرمیت، در آن اتاق کوچک و خاکستری پادگان که پر از پوشه بود، به نظرم خواب می‌رسید و اگر پدرم کنارم نبود، شک می‌کردم که همه این‌ها واقعی است!
محرمیت چه بود؟ خودم هم درست نمی‌دانستم. می‌دانستم که زن و شوهر نخواهیم بود. اما می‌توانیم بدون حس گناه، دست هم را بگیریم وشانه به شانه، کنارهم برویم، تا انتهای جهان! تا جایی که فقط من باشم و او و خدایی که دلمان را آفرید!
برای من محرمیت، همین بود. اینکه نترسم زیر چتر، شانه ام به شانه اش بخورد. اینکه نترسم داد بزنم دوستت دارم و اینکه روی شانه اش گریه کنم!

کار عاقد تمام شد. پدر پیشانی ام را بوسید و علی را. دوستان علی همه محکم در آغوشش گرفتند.
صحنه‌ی غریبی بود. انگار علی نه به من، که به زندگی محرم شده بود، و شاید به مرگ....
دوستانش طوری بغلش می‌کردند که انگار همه آرزوهایشان را در تن او می ریختند. فکر کردم مگر قرار است جایی برود که خدا راببیند؟ مگر قرار است درد دل ما را به خدا بگوید؟
نمی دانم. هر چه بود، هم غمگینم می‌کرد و هم شاد. پیک الهی من، پیک الهی همه شده بود! اصلا نفهمیدم اتاق چطور خالی شد. فقط صدای پدرم یادم هست: دخترم توی ماشین، منتظرتم.

حالا فقط ما بودیم. ما دو گریخته ازجهان، ما دو عاشق، ما دو طفلی، ما دو تنها. هیچکدام نمی‌دانستیم چه باید بگوییم. سلام بود یا خداحافظی؟ علی سحر مخفیانه می‌رفت و من فقط چند لحظه کوتاه فرصت داشتم که او را ببینم و برای ابد در قلبم جاودانش کنم. چون اگر فردا هم برمی‌گشت، باز این لحظه تکرار نمی‌شد.
انگار تمام چلچراغ‌ های جهان را روشن کرده بودند و نور آنها در چشمان ما دو نفر افتاده بود. می خواستم داد یزنم دوستت دارم. کودکانه بود. خودش می‌دانست. عشق اتفاقی است که دلت را بهاری می‌کند و بهار من به جان او هم ریخته بود.

دستش را جلو آورد.
گفت: دست بدیم؟
خنده ام گرفت: دست برای چی؟
گفت: به هم قول بدیم، هر اتفاقی که برای هر کدوممون بیفته، اون یکی باید زندگی کنه. جای هردومون!
مثل حرف محسن. دستم را جلو بردم. جهان ایستاد. دستش گرم و سوزان، دست من سرد و لرزان.
گریه ام گرفت. یعنی داشت می رفت؟ سرم را روی سینه اش گذاشتم. معذب بود. اما اشک من که روی پیراهنش ریخت، یادش آمد که عاشقترینش کنارش ایستاده و گریه می‌کند. حاضر بودم بمیرم اما سحر نرسد. دستش را دور گردنم انداخت.
گفت: بینمت!
گفتم: باز میخوای خداحافظی کنی؟
گفت: نه! و پیشانی ام را بوسید.
سوختم. دستانش را بوسیدم.
گفت: نکن خاتون!
گفتم: این دستها نوازش کردن بلده. این دستها ماشه کشیدن بلده. دستای پیک منه، اشکش را ندیده بودم که دیدم.
گفتم: برمیگردی. می‌دونم!