بزرگ شدن يعنى...

[mahi.goli]

‍ آن وقت که بچه بودیم و دلمان میخواست بزرگ شویم، کسی نبود به ما بفهماند بزرگ شدن معنایش تنها این نیست که اجازه داری بیدار بمانی و فیلم آخر شب را هم ببینی.

کسی نبود راستش را بگوید. که بزرگ شدن یعنی دیگر نتوانی در آغوش مادرت زار بزنی، بدون این که نگرانش کنی. یعنی دردهایت بیشتر از تمام شدن پفک و قهر کردن بچه همکلاسی باشد. که یعنی بزرگ شدن روبرو شدن با صورت زشت و واقعی زندگی است، که تمام تلخی ها را تف می کند توی صورت بی دفاعت. بزرگ شدن یعنی بی پولی، تنهایی، مهاجرت، شب گردی از ترس خوابیدن و کابوس دیدن، بیکَسی، بیكَسى، بیکَسى  ...

نه، کسی نبود به ما بگوید بزرگ شدن یعنی زوال تمام کسانی که دوستشان داری. یعنی تمام شدن پدربزرگ و مادربزرگ، یعنی بی پدر و مادر شدن. یعنی مرگ ستاره های آسمان دلت. یعنی تمام شدن آرزوهات.

کسی نبود، و ما آرزویمان این شد که بزرگ شویم.

و چه معادله دردناکی که از همه آرزوهای عمرمان همین یکی برآورده شد، همین یکی که دستاوردش کمی لبخند و بسیاری دلتنگی و درد بود.

#حمیدسلیمی

[mahi.goli]

مادربزرگم حرفای ساده عجیب می زد وقتی سرحال بود. مثلا یه بار که داشت قلیون خونسارشو می کشید بهش گفتم مادر کاش میشد آدم هرچی دوست داره باشه. گفت تو چی دوست داری باشی؟ گفتم نمیدونم مثلا سنجاقک. یا اون نقاشی روی دیوار کلیسای وانک اصفهان. گفت اونجوری حالت بهتر میشد؟ گفتم آره. گفت نه مادرجون. تو حالت با خودت خوش نی هرجا بری خودتم باید ببری.

بعد مردنش من آواره شدم. خیلی جاها رفتم، خیلی چیزا شدم. سنجاقک شدم رو برکه وسط جنگل پرواز کردم، نقاشی شدم رو دیوار کلیسا، آدم برفی شدم تو حیاط آسایشگاه، اسب کهر شدم و پام شکست تو دور اول کورس بهاره گنبد، عیسا شدم قبل از صلیب، محمد شدم بعد هم‌آغوشی وحی، درخت شدم همون بعد از ظهری که بارون اردیبهشت دنیا رو مست کرد. نگم برات. اما حالم خوش نشد. راست می گفت مادربزرگ. اگه حالت با خودت خوش نی، هرجا بری قصه همینه. ولی من میگم برو. نترس. اقلش اینه که یاد میگیری جای آدمای مختلف و موجودات مختلف و چیزهای مختلف حالت خوب نباشه. باز بِه از اینه که همین جا بمونی و جای خودت بپوسی. حالا باز هرچی خودت صلاح میدونی...

#حمیدسلیمی

 

[mahi.goli]

اولین باری که دلت میشکنه، اولین باری که یه تلخی رو توی زندگیت مزه می کنی، اولین باری که با درد آشنا میشی...

فریاد میزنی، حال بدت رو به همه نشون میدی، درون و بیرونت با هم آوار میشه، به غریبه و آشنا متوسل میشی واسه درد دل کردن و آروم شدن...

تهش اینه که هربار توی آینه ضعیف ترین موجود دنیا رو میبینی از خودت و احوالِ پریشونت بیزار میشی!

یه مدت که بگذره...

دوزِ دردا و تلخیا و شکست ها که بره بالاتر، زخم های عمیق تر رو که حس کنی کم کم ساکت میشی و میریزی تو خودت...

یه نقابِ درجه یک برای خودت انتخاب میکنی و میزنی به صورتت میشی شادترین نسخه ای که خدا میتونست ازت بسازه!

 

 

#مولود_انصاری

[BathaM]

 

هنوز مثل سابق "مهربانم"....

اما دیگر کسی صدایم نمیکند مهربانم...

حرف های من بماند برای بعد!
دلخوری هایم..دلتنگیهایم...و تمام اشک هایم
تو از خودت بگو....
با او چگونه میگذرد که با من نمیگذشت

كـــِنار مــے نشينم . . .آرام ميـــــــگيرم . . .

و يــَواش يـــَواش خودم را مــحــو ميكنــم . . .

از ذِهــن تو . . . از ذِهــن خودم . . .

اما تــو بـگو . . .

 

با دِلـَــــم . . . با دِلــــَت . . . . چـــِه كـُنم ؟؟

 

من ازتو هیچی نمی خواهم فقط...

فقط به آن لعنتی که عاشقانه دوستت دارد
بگو حلالم کند

اگر هنوز شب ها با یاد تو می خوابم...

 

[sAmaR!]

 

زندگی ذره کاهیست ، که کوهش کردیم

زندگی نام نکویی ست که خارش کردیم 

زندگی نیست بجز نم نم باران بهار

زندگی نیست بجز دیدن یار

زندگی نیست بجز عشق

بجز حرف محبت به کسی

 ورنه هر خار و خسی

زندگی کرده بسی

زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد

دو سه تا کوچه و پس کوچه

و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد

 در این فرصت کم!؟

 سهراب سپهری

[mahi.goli]