زندگی نامه صفی علیشاه

[ŦŁФШ ΞTłHШ]

حاجی میرزا محمد حسن ملقب به صفی علیشاه فرزند محمد باقر اصفهانی از اکابر عرفا و مشاهیر شعرای سده چهاردهم هجریست . وی پنجم آبان ۱۰۲۱ – سوم شعبان ۱۲۵۱ – در اصفهان دیده به جهان گشود

پس از تحصیلات مقدماتی در اصفهان و یزد به هندوستان سفر کرد و به سال ۱۲۴۳ – ۱۲۸۱ هجری – از راه هند عازم مکه شد و پس از بازگشت از زیارت خانه خدا مجددا به هندوستان مراجعت نمود

صفی علیشاه در این مسافرتها اصول سیر و سلوک را از بزرگان طریقت فرا گرفت و قدم به دایره سیر و سلوک گذاشت . پس از چندی به ایران آمد و در تهران اقامت گزید ولی بیشتر اوقات منزوی و در خانقاه بزرگ خود به ارشاد مشغول بود . این عارف روشن ضمیر در عالم عرفان و تصوف مقامی داشت که برای هر کسی میسر نیست

آثار :

1. عرفان الحق
2. میزان المعرفه
3. زبده الاسرار
4. تفسیر صفی – ترجمه آیات قرآن مجید به فارسی

صفی علیشاه در سال ۱۲۷۷ – ۱۳۱۶ هجری – در تهران در گذشت و در منزل شخصی خود به خاک سپرده شد

گفتم که به جان تست خون دل نا چیزم گفتا در ساغر لب ریزم

گفتم به جهان صد شور انگیخته ای از لب گفتا پس از این بینی شوری که برانگیزم

گفتم دل سودائی مجنون شد وصحرائی گفتا که به بند آسد چون طره فرو ریزم

گفتم که قیامتهاست ای پرده نشین از تو گفتا که قیامت بین آن لحظه که بر خیزم

گفتم به گرفتاری جویم ز که دلداری گفات دل اگر داری از زلف دلاویزم

از سلسله کار دل هر چند شده مشکل زلف تو نه بگذارد کز سلسله بگریزم

گشتند به غمخواری در ناله و در زاری مرغان شباهنگم مستان سر خیزم

برخاست صفی آسان خود از سر عقل و جان تا با غمت از پیمان بی این دو بر آمیزم