خورشید بگو شعری، دریاب بهاران را

[ŦŁФШ ΞTłHШ]

خورشید بگو شعری، دریاب بهاران را

خورشید بگو شعری، دریاب بهاران را

پاییز به یغما بُرد ، دیوان گلستان را


معنای محبت را بیداد نمی داند

سیلاب نمی خواند اندیشه ی باران را


بر سینه ی هر شاعر، داغ غزلی مانده

ای کاش بگریاند چشمان غزلخوان را


نیلوفر این مرداب دلگیر نباش از خاک

درویش نمی خواهد رنجیدن یاران را


گلبرگ سپیدت را آورد عروس باد

بوییدم و چون یعقوب دیدم گل کنعان را


بس ریختم اشک غم در ساغر تنهایی

پیمانه نمایان کرد سرچشمه ی پیمان را


دریا به امید ماه ، دل می کند از ساحل

با جاذبه ی چشمت ، پر می دهم این جان را


تقدیر جهان اینست چرخیدن و حیرانی

طی می کنم از مستی ،بیراهه ی کیهان را