خلق شدیم که دوست بداریم...

[mahi.goli]

تماشا کردن کسی که بی هیچ هراسی از عواقب علاقه، دیگری را دوست می دارد، لذت محض است. نگاه کردنش که سرخوشانه به آغوش درد می رود. شنیدنش، که با چه شیدایی از یارش حرف می زند. آتش گرفتن، از کشف این نکته که دارد هر واقعه ساده ای را به نفع دلش تفسیر می کند.

کشف دلیل اصلی خلقت در رفتار ساده یک انسان: خلق شدیم که دوست بداریم.

تماشاکردن کسی که دیگری را بی هیچ منت و چشمداشتی دوست دارد، لذت دردناکی است. شهدی جانکاه. شکری مرگبار. تنها به شرط آن که آن "دیگری" که دوست داشته می شود خودت نباشی. خودت که نمی خواهی یا نمی توانی دوست داشته شوی. وقتی خودت یک طرف این بازی باشی، وقتی که بدانی داری دوست داشته می شوی بی آن که بخواهی، ناچاری پوست تنت را از تیغهای مسموم بپوشانی، تا از نوازش در امان بمانی. هیولای سمجی شوی که بر دور ماندن از همه خورشیدها و اقامت در ته نمور غارش اصرار دارد.

و هیچکس هم نمی داند آدم بد قصه های عاشقانه بودن، جفاکار بودن، نمی خواهم گفتن، چه بی اندازه می تواند موریانه بیرحمی شود بر ستون های چوبی زندگیت، اگر از یاد نبرده باشی هنوز آدمی....

#حمیدسلیمی

 

[mahi.goli]

فرق داره رفتن با رفتن. فرق داره. رفتن که در ذاتش بده، اما شکل های مختلفش خیلی با هم فرق داره. دردش هم فرق داره. یعنی میخوام بگم فرق داره حال کسی که می خونه: به نازی که لیلی به محمل نشیند، با کسی که میخونه: ای ساربان آهسته ران آرام جانم می رود. یکی پر از شوق تماشای زیباییه، یکی پر از تجربه زوال.

و طفلک تر اونی که میره، بدون این که سر سوزنی شوق رفتن داشته باشه.......

همین.

#حمیدسلیمی

[Leila]

 من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود ....

 

[mahi.goli]

ممنون ليلا جانمم