گور به دوشان رستگارترينِ آدميان اند ...

[mahi.goli]

فقط آدمی که خودش، جنازه‌ی خودش را کول کرده باشد و بالای قبر خودش برای خودش سوگواری کرده باشد می‌تواند بفهمد چطور باید زندگی کرد.

برای همین یکی از شغل‌های ما این است که هر روز چندباری بمیریم تا مفهومی برای خودمان دست و پا کرده باشیم.

آدم‌های معمولی برای مردن به ناکامی‌های متعدد خود فکر می‌کنند،

ولی پیامبرانِ من کسانی‌ هستند که برای زیباترین منظره‌ی جهانشان اشک ریخت باشند. رسولانی که از بودن، وجود داشتن و درکی از لحظه که آنها را فرا گرفته به حال مرگ رسیده‌اند.

قطعا گور به ‌دوشان رستگارترینِ آدمیان‌اند‌.

مثلا آدم‌هایی که با یک لیوان چایی پشتِ پنجره‌ی زیبایی پاییز بغضشان می‌گیرد.